Η αληθινή Εθνική, όμως, δεν είναι στη Ριζούπολη

Τις τελευταίες ημέρες ζούμε μια εικονική πραγματικότητα με την Εθνική ομάδα. Η αίγλη που προσφέρουν τα παιδιά του 2004, που αναβιώνουν τον τελικό της Πορτογαλίας και μάλιστα για φιλανθρωπικούς σκοπούς, έχει δημιουργήσει ευχάριστη ατμόσφαιρα. Έχει επαναφέρει αναμνήσεις, έχει τονώσει και λίγο τον ποδοσφαιρικό εγωισμό μας.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Έχει, επίσης, φέρει στην Ελλάδα τον Ότο Ρεχάγκελ και τον Φερνάντο Σάντος. Και μόνο που τους (ξανα)ακούς, μαθαίνεις. Έχει ενώσει ακόμη και παρέες που ίσως ακόμη και να έχουν χαθεί από τότε. Αλλά ό,τι και να έχουν προσφέρει αυτά τα όμορφα 24ωρα τον τελευταίο καιρό, δεν έχουν αλλάξει σε τίποτα την Εθνική ομάδα.

Ο τελικός θα (ξανα)γίνει την ιστορική 4η Ιουλίου στην Ριζούπολη, όσοι πάνε θα το ευχαριστηθούν, θα το απολαύσουν, περισσότερο οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, αλλά όταν τελειώσει η βραδιά η Εθνική μας θα παραμένει σε εκείνο το βράδυ του αγώνα με την Αρμενία. Μια ομάδα χωρίς προπονητικό κέντρο. Μια ομάδα χωρίς έδρα. Μια ομάδα με αμφίβολο προπονητή. Μια ομάδα χωρίς στρατηγική, χωρίς πλάνο, χωρίς ποδοσφαιρικό σχέδιο, χωρίς καν άποψη για το τι πρέπει να γίνει.

Η Εθνική μας αυτή είναι. Η άλλη, που θα δούμε στην Ριζούπολη, είναι πλέον απλώς μια παρέα. Ίσως η ομορφότερη που δημιούργησε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός. Αλλά πλέον απλώς μια παρέα. Η δράση της, η όποια δράση της, δεν μπορεί να δίνει κανένα άλλοθι για όσα συμβαίνουν στην κανονική Εθνική.

Στην ομάδα, δηλαδή, που σε λίγο καιρό θα πάει να παίξει την ύπαρξή της σε ακόμη μία διοργάνωση και δεν γνωρίζει ούτε με ποιον προπονητή θα το κάνει, ούτε με ποια στόχευση, ούτε με ποιους αρχηγούς, ούτε καν για ποιο λόγο θα κάνει όσα έχει να κάνει τους δύο μήνες που απομένουν μέχρι τότε. Μέχρι το ματς με την Φινλανδία...

Τις τελευταίες ημέρες θαμπωθήκαμε από την Ρεχάγκελ εποχή, αλλά αυτή είναι η εικονική πραγματικότητα. Η αληθινή εικόνα για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είναι ότι βρίσκεται και πάλι στην προ Ρεχάγκελ εποχή. Και πιθανότατα, ακόμη πιο πίσω. Διότι έχοντας ζήσει την εποχή του Γερμανού και του Σάντος, δεν έχει πια την άγνοια της προηγούμενης χιλιετίας.

Αυτή η γνώση των ημερών δόξας, δημιουργεί επιπλέον βάρος. Μεγαλύτερη πίεση και γιγαντώνει ακόμη περισσότερο τις αποτυχίες. Αυτή είναι η πραγματική ζωή της τωρινής Εθνικής. Μπορεί να αλλάξει; Μόνο αν χτιστεί από την αρχή, λες και δεν υπήρξε ποτέ το 2004 και μετά...